Hoe zwijgen over seksueel geweld je carrière fnuikt

In Tot hier en niet verder beschrijf ik waarom Sanne vijf jaar zwijgt over de seksuele intimidatie van haar baas. Zelfs als ze in behandeling komt ontkent en bagatelliseert ze wat haar al die jaren is overkomen. Ze is bang haar baan te verliezen als ze het naar buiten brengt. Ze schaamt zich over wat haar is overkomen en hoopt dat als zij zich maar netjes gedraagt en goed presteert, dat het dan wel overgaat. Van haar zelfvertrouwen is na vijf jaar intimidatie weinig over. Sanne verbreekt het zwijgen en klaagt haar baas aan. Als de zaak voorkomt bij het College van de rechten van de mens, verbaast de rechter zich erover dat ze zo lang over de zaak heeft gezwegen, terwijl het haar zo heeft dwars gezeten in haar werk.

Ik moest aan de situatie van Sanne denken, toen ik in de New York Times een artikel las dat verwijst naar een onderzoek over seksueel geweld onder wetenschappers. Hierin staat dat een kwart van de vrouwen die veldonderzoek doet seksueel is misbruikt.

Een van die vrouwen is hoogleraar geobiologie A. Hope Jahren. Met een groep Australische toeristen reist ze naar Turkije, waar ze onder de grond een oceaan van heet water hoopt te vinden in de provincie Denizli. Als het reisgezelschap een markt bezoekt, bestudeert zij plattegronden in een café om haar onderzoek en metingen voor te bereiden. Op de weg terug naar het hotel verkracht een onbekende man haar op klaarlichte dag in een trappenhuis.

Achttien jaar na het voorval besluit Hope Jahren haar verhaal naar buiten te brengen en beschrijft ze hoe de verkrachting haar carrière heeft gefnuikt. Ze heeft haar zoektocht naar de verborgen oceaan opgegeven en haar veldonderzoek beperkt tot ‘veilige landen’, zoals Canada en Ierland. Maar meestal werkt ze in een beschermd en goed verlicht laboratorium. De interessante ontdekkingen laat ze over aan haar mannelijke collega’s.

Hope Jahren meent dat het machtsverschil tussen mannen en vrouwen vrouwelijke  wetenschappers ertoe aanzet te zwijgen over seksueel geweld en zich ondergeschikt te gedragen. Met haar publicatie hoopt ze hier verandering in te brengen.

Vrouwen als Hope Jahren en Sanne hebben gemeen dat ze jaren verkeren in de emotiecirkel van gevaar en dat het jagen, het zelf carrière maken stagneert. Vrouwen die blijven zwijgen duperen hun dochters die dezelfde dromen hebben. Kom ervoor uit, zie onder ogen wat de belemmeringen zijn die verbonden zijn met het vrouw zijn. Dat is de enige manier om dit geweld te stoppen.